قلم ها آرام نمی گیرند

وضو گرفته ام از بهت ماجرا بنویسم

قلم به خون زده ام تا که از منا بنویسم

به استخاره نشستم که ابتدای غزل را

ز مانده ها بسرایم؟ز رفته ها بنویسم

نه عمر نوح نه برگ درخت های جهان است

بگو که داغ دلم را کی و کجا بنویسم

مصیبت عطش  و میهمان کشی و ستم را

سه مرثیه ست  که باید جدا جدا بنویسم

چگونه آمدنت را به سر در خانه

به خط اشک به سردی سنگ ها بنویسم

چگونه قصه ی مهمان کشی سنگ دلان را

به پای قسمت و تقدیر یا قضا بنویسم

منا که برف نمی آید این سپیدی مرگ است

چسان ز مرگ رفیقان با صفا بنویسم

خبر زتشنگی حاجیان رسید و دلم گفت:

خوش است یک دوخطی هم زکربلا بنویسم

نمانده چاره به جز اینکه از برادر و خواهر

یکی به بند و یکی روی نیزه ها بنویسم

نمانده چاره به جز گفتن اسیر سه ساله

چه را ز ناله ی زنجیر و زخم پا بنویسم

به روضه خوان محل گفته ام غروب بیا تا

تو از خرابه خوانی و من از منا بنویسم